نوجوانان ایران و درس‌های یک هماورد بزرگ

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: همگروه شدن تیم نوجوانان با برزیل، انگلیس و نیوکالدونیا در جام جهانی این رده سنی کار بسیار سختی را برای بازیکنان زیر ۱۷ سال ما فراهم آورده است، اما شما وقتی قدم به پیکار‌هایی در سطح جام جهانی می‌گذارید، طبعاً باید در انتظار رویارویی با سخت‌ترین حریفان باشید و چنین عرصه‌ای مکان مصاف با رقبای کوچک نیست. نیوکالدونیا البته تیم توانمندی نیست و توقع از شاگردان حسین عبدی این است که این حریف معمولی را ببرند، اما هر تیمی که از قاره‌اش صعود می‌کند، نمی‌تواند رقیبی کاملاً دست و پا بسته باشد و نیوکالدونیا هم که از اقیانوسیه می‌آید، ویژگی‌های خاص خودش را دارد. با این حال مشکلات اصلی و عظیم تیم نوجوانان در مصاف با برزیل و انگلیس شکل خواهد گرفت.

برزیل از زمان به راه افتادن جام جهانی نوجوانان (در میانه دهه ۱۹۸۰) همیشه از مدعیان قهرمانی و یک تیم همواره حاضر در جام‌های جهانی این رده سنی بوده و به گونه‌ای یک الگوی کاری برای هر کشور دیگری تلقی شده که می‌خواهد در رده‌های سنی پایه بدرخشد و آینده فوتبال بزرگسالان خود را تضمین کند.

انگلیس هم طی ۲۵ سال اخیر بهای خیره‌کننده‌ای به فوتبال رده‌های سنی پایه خود داده و کلکسیونی از جام‌ها و افتخارات را در رده‌های زیر ۱۴، زیر ۱۷ و زیر ۲۱ سال اروپا کسب کرده و سرمربی ۸ سال اخیر تیم ملی بزرگسالان این کشور یعنی گرت ساوت‌گیت هم رهبر سابق تیم زیر ۲۱ سال انگلیس بوده که به سبب موفقیت در این رده به یک سطح بالاتر ارتقا یافت.

در جام جهانی نوجوانان ۴ تیم از جمع تیم‌های حائز رتبه سوم که امتیازات بیشتری اندوخته باشند هم به یک هشتم نهایی می‌رسند. با این اوصاف شاید پیروزی احتمالی صرف مقابل نیوکالدونیا برای صعود شاگردان عبدی از گروه‌شان کفایت نکند و آن‌ها باید اندوخته‌ای ولو کوچک از یکی از دو بازی دیگرشان هم برگیرند.

نوجوانان ما در مسابقه‌های قهرمانی آسیا آنقدر روی رسیدن به نیمه نهایی (که تضمین راهیابی به جام جهانی بود) انرژی گذاشتند که پس از آن بشدت دچار افت روحی و جسمانی و بدتر از آن تنزل در انگیزه شدند و هر دو بازی خود در مرحله نیمه‌نهایی و رده‌بندی را باختند و چهارم شدند، گویی پس از کسب مجوز حضور در جام جهانی وظایف‌شان تمام شده است. عبدی و شاگردانش باید با درس گرفتن از آن قضیه چنان پر‌توان‌تر پای به آوردگاه «اندونزی ۲۰۲۳» بگذارند که حتی اگر از گروه خود بالا نروند، برای یک هماورد بزرگ و کامل و بدون کوچکترین فرصتی برای استراحت و سهل‌انگاری آماده باشند و مقابل دو رقیب بزرگ همگروهی‌شان آبروداری کنند. آن‌ها باید تا آخرین لحظه و واپسین فرصت بجنگند و هرگز فکر نکنند که کار و مأموریت‌شان انجام شده و به اتمام رسیده است.